সৰাপাতে ৰিঙিয়াই থকা আবেলিটোত,
তেওঁ বহু কথা সোঁৱৰে।
আছিলনে কাহানিবা তেওঁ,
কাৰোবাৰ ছন্দোবদ্ধ আবেগৰ শিৰোনাম?
হ’ব পাৰিছিলনে তেওঁ,
হালধীয়া দোপাত্তাৰে সোনাৰু সিচাঁ
এজনী অনামিকা অথবা সাগৰিকা?
হেমন্তৰ গুণগুণনিবোৰ শুনি শুনি
তেওঁ বাৰে বাৰে ভাবে,
কিহৰ ভয়ত তেওঁ শুনিব বিচাৰিও শুনা নাছিল,
সেউজ পাতৰ আঁৰৰ সখিয়তীজনীৰ গীত?
কি হেৰুওৱাৰ ভয়ত তেওঁ বুটলিব পৰা নাছিল,
পদূলিত সৰা ফুলবোৰৰ পাহি?
খিৰিকিখনৰ সিপাৰেৰে পাৰ হৈ গৈছিল,
অলেখ জোনাকী সপোনৰ মিছিল।
স্বপ্নাতুৰ বিহগীজনী হৈও তেওঁ জোনাক চুব নোৱাৰিলে।
বিষাদগ্রস্ত হৃদয়খনিত সদায় শূণ্য হৈ ৰ’ল,
বিষন্ন পঁজাটিৰ দুৱাৰ খোলাৰ সাহস।
বাহিৰ ওলালেইযে তেতিয়া নিয়ঁৰত তিতাৰ ভয়।
পৃষ্ঠা সমূহ
Wednesday, October 12, 2011
Sunday, October 9, 2011
এতিয়া তোমাৰ দুচকুক নদী বোলাৰ প্ৰয়োজন কি? : হৃষীৰাজ শৰ্মা
এতিয়া তোমাৰ দুচকুক নদী বোলাৰ প্ৰয়োজন কি?
বিৰহৰ দুপৰীয়াৰ সি বিৰক্ত মৰুভূমি
এতিয়া তোমাৰ হাঁহিত গান হোৱাৰ প্ৰয়োজন কি?
বিষাদ সুৰত বিশৃংখল মোৰ বেদনাৰ নগৰী
এতিয়া শুকুলা ডাৱৰৰ আঁৰে আঁৰে মই তোমাৰ বাবে সাধুকথা নহওঁ
এতিয়া এটোপ দুটোপ বৰষুণত তিতিবলৈ মই তোমাৰ বাবে দুপৰীয়া নহওঁ
এতিয়া তোমাৰ সকলো উছাহৰ সমাপ্তি মই
সকলো উছৱৰ শেষ মই
সকলো ৰাতিৰ আৰম্ভণি আৰু সীমাহীন মৌনতাৰ প্ৰাতঃভ্ৰমণ মই
এতিয়া তোমাৰ আকাঙ্খাৰ সিমূৰত ৰৈ থকাৰ প্ৰয়োজন কি?
সকলোবোৰ কবিতাৰ বুকুৱেদি যদি বৈ যায় দুঃখৰ ফল্গুধাৰা
শব্দই হাহাকাৰ কৰক, নালাগে একোকে থাকিবলৈ স্মৃতি জোকাৰি
বাৰে বাৰে শৰত্ আহক
হুমুনিয়াহবোৰ নিশাৰ ডাৱৰৰ সৈতে ক’ৰবালৈ গুচি যাওক
মই প্ৰাণ ভৰি চাই ৰ’ম আকাশ আৰু জোনৰ প্ৰেমৰ মায়াময়তা
হৃদয় জুৰাই গান গাম, দুহাত মেলি স্পৰ্শ কৰিম সেউজীয়া উপত্যকাৰ মোহনীয়তা
কবিতাবোৰ কবিতা হৈ থকাত ক্ষতি কি?
সুখৰ এচিকুট বিচাৰি যোৱানিশা চাহেবপুৰালৈ গৈছিলোঁ, অনুৰাধাৰ স’তে
সৰিয়হ ফুলা দিনবোৰ মাজুলীৰ বালিচৰত সমাধি দিয়া বহুবছৰ হ’ল
এতিয়া তাৰ জীৱাশ্মটো বাকী আছে
জুৰাছিক পাৰ্কৰ লেবৰেটৰীত ক্লনিঙৰ বাবে উপহাৰ দিব পাৰিম
অন্ততঃ মোৰ বাবে নহ’লেও আনৰ বাবে জী উঠিব ৰঙবোৰ
য’ত চাগে’ তুমি নাথাকা
নথাকিলেই ভাল, মাজুলীত খহনীয়া আৰু নালাগে..!!
Sunday, October 2, 2011
মৃত্যু চেতনা : কুলদীপ মেধি
এটা জৰাগ্ৰস্থ কবিতা মই
ঘূণ পোক এটাই কুটি কুটি খাইছে
গোটেই ঘৰ খনৰ আচবাব কাঠৰ
দুৱাৰ খিৰিকি ইত্যাদি
জহিব ধৰিছে এপদ এপদকৈ
লাগতিয়াল সকলো মূল্যবান সামগ্ৰী |
মাস্তুল হেৰুৱা জাহাজ এখন
গৈ আছে ভটিয়াই
পাৰত কহুৱাৰ ৰিবৰিবনি
অজস্ৰ হাত বাউলি
পানীত সূৰ্যাস্তৰ প্ৰতিবিম্ব
ভাহি উঠিছে জিলমিলায় |
এই আন্ধাৰ এই পোহৰ
পলকতে লোপ পায়
চকুৰ আগৰ নান্দনিক দৃশ্য
কায়াকল্প শুভ্ৰ জোত্স্না
হয়তো কোনোবা দোকমোকালি এটাত
সাৰ পোৱা শেৱালিয়ে চোতালত বহি লৈ
ৰাউচি জুৰিব
জৰাগ্ৰস্ত কবিতাটোৰ মৰাশ দেখি
আৰু নিজকে প্ৰশ্ন কৰিব
জীৱন কি সচাঁকৈয়ে অসম্পূৰ্ণ !
মোৰ স’তে লৈ ফুৰিছো
দিহিঙে দিপাঙে অনাই বনাই
ঘুৰি ফুৰিছো সহবাস কৰিছো |ঘূণ পোক এটাই কুটি কুটি খাইছে
গোটেই ঘৰ খনৰ আচবাব কাঠৰ
দুৱাৰ খিৰিকি ইত্যাদি
জহিব ধৰিছে এপদ এপদকৈ
লাগতিয়াল সকলো মূল্যবান সামগ্ৰী |
মাস্তুল হেৰুৱা জাহাজ এখন
গৈ আছে ভটিয়াই
পাৰত কহুৱাৰ ৰিবৰিবনি
অজস্ৰ হাত বাউলি
পানীত সূৰ্যাস্তৰ প্ৰতিবিম্ব
ভাহি উঠিছে জিলমিলায় |
এই আন্ধাৰ এই পোহৰ
পলকতে লোপ পায়
চকুৰ আগৰ নান্দনিক দৃশ্য
কায়াকল্প শুভ্ৰ জোত্স্না
হয়তো কোনোবা দোকমোকালি এটাত
সাৰ পোৱা শেৱালিয়ে চোতালত বহি লৈ
ৰাউচি জুৰিব
জৰাগ্ৰস্ত কবিতাটোৰ মৰাশ দেখি
আৰু নিজকে প্ৰশ্ন কৰিব
জীৱন কি সচাঁকৈয়ে অসম্পূৰ্ণ !
Subscribe to:
Posts (Atom)